Ik weet het niet meer zo goed

Tja wat moet ik zeggen ?

Ik weet het allemaal niet meer zo goed.
Nu heb ik al een jaar geen (vaste) of echte behandelaar. Heel enkel een psychologe gesproken via de telefoon als ik mega in de sjit zat. En een aantal keren bij een psychiater.

Nu heb ik eindelijk een nieuwe behandelaar. Daar ga ik woensdag voor de tweede keer heen.
Ze zag er aardig uit. Maar zo lief als Alice, zal er nooit iemand zijn.
Dat was mijn beste en liefste behandelaar.
Bij haar kon ik mezelf zijn.

Ik moest daar weg bij PsyQ, ze zat eerst bij de GGZ maar ging over en ik ging mee. Maar daar mag je maar kortdurend heen en dus moest ik weg omdat ik langdurig hulp nodig zou hebben.

Ze zei eens tegen mij, dat ik toch wel ernstige psychiatrische problematiek heb en dat was een hele schok.
Ook zei ze dat het goed was dat ik geen kinderen had want die zouden anders bij me weggehaald worden.
Ook een hele schok.
Mijn droom was altijd wel moeder worden en toen was ik nog op een leeftijd dat dat wel erg speelde.

Nu moet ik bekennen dat de kans dat ik moeder zou worden eigenlijk niet eens mogelijk was. Psychisch en lichamelijk niet.
Dus................ eigenlijk was het ook (maar pas na jaren van verwerken) een bevrijding dat ik me daar aan over heb kunnen geven.
Op de details hoef ik niet in te gaan.

Ik denk dat de mensen die me kennen wel begrijpen waarom.

Maar moeder worden, blijft een droom.

********************

Maar wat is er aan de hand ?



Wat is er aan de hand.

De laatste tijd, al een paar maanden, gaat het op zich redelijk. De medicijnen beginnen iets te doen. Na mijn 6e antidepressiva mag dat ook wel.
Echter de depressie blijft aanwezig.

Altijd depressief
Ook als ik lach, altijd die ellende in mijn hoofd
Ik speel spelletjes om te vergeten en beter gezegd vermijden
Nooit is dat ding uit mijn hoofd weg
99 % van de dag, zit het er
Wat er zit weet ik niet
Het is een soort van niet weten wat de wereld is
Niet begrijpen wat we doen
Alles is oppervlakkig
Iedereen (op de ernstig zieke patienten na) is oppervlakkig
Ik begrijp mensen niet

Ik lach en ik huil
Ik speel en ik huil
Ik loop buiten en ik huil
Ik ben aan het zwemmen en ik huil (iets minder omdat ik een waterrat ben en dat een van de weinige dingen is wat ik leuk vind)

Maar ziet iemand het ?
Nee !

Gelukkig maar.

Ik houd mijn tranen tegen
Ik kan ook niet meer huilen
Heel soms
Zoals bij mijn cesar therapeute, ik vertrouw haar
Dáár huil ik

Ik huil op de fiets om de vis van mijn broer die is dood gegaan
Ik huil om de vader van mijn moeders pleeg-pleegdochter die vorige week is overleden

Dáár heb ik tranen om

's avonds in bed komen de tranen
Ook al ligt mijn kat op bed en voel ik me veilig
Ik mag niet huilen bij mijn kat want dan wordt ze bang
Dus huil ik met stille tranen

Ik huil om mezelf
Ik huil om mijn moeder
Ik huil om mijn vader
Omdat zij zo'n dochter hebben die ze niet kunnen helpen

Ik huil nu zonder tranen

Ze komen niet

Want het lucht wel op

Dus ben ik weer triggerrrrrrrrrrrrrrrrrrr

begonnen met zelfbeschadigen

Ik ben weer aan het branden

Mijn laatste grote wond is pas nu net na 3 weken dicht gegaan
Dus ik wil weer nieuwe
Ik heb pijn nodig
Echte pijn



Ik ben me al weken terug aan het trekken in mijn droomwereld. Als ik op bed lig.
Daar is niks mis mee.

Ik wil mijn familie never nooit kwijt maar droom wel van een fantasie familie, met een mama die er voor me is en mijn verdrietjes deelt.
Bij wie ik schuilen kan en huilen kan.
Die me beschermt tegen de boze buitenwereld
Die me in de veilige fantasiewereld kan houden

Maar............................

Die bestaat niet.

Daar moet ik mee om leren gaan.

*******************

Ik twijfel aan mijn diagnose

Daar zal ik het ook woensdag met haar over hebben.
Ik héb borderline trekken

Maar waarom is dat pas naar buiten gekomen ná mijn 30e ? Op een moment dat het normaal gesproken gaat uitdoven ?
Ja, ik heb toen een traumatische ervaring gehad waar ik iedere dag mee rond leef.
Mijn opa heeft zichzelf doodgemaakt op een manier die ik 's avonds nog in een bescherming voor mijn oma tegen mijn opa heb gezegd.
En zo heeft hij het gedaan.

Ben IK schuldig ?

Nee !

Zeggen ze.

IK ben er niet van overtuigd.

*********************

Vanaf mijn 4e ben ik al anders.

Mijn leeftijden, karakters hebben allemaal een naam die op dat moment in mijn leven past.
Ik heb geen DIS.
Er zijn kinderen met PDD-NOS die ook zoiets hebben, artikel weet ik niet meer.

************************

De laatste weken lig ik 's nachts weer te schokken in bed. Ik heb dat eerder gehad.
In mijn laatste opname toen ze alle meds van me afgepakt hadden. Geen tranx meer.
Toen ben ik gaan schokken. Zomaar. Ik heb er geen invloed op.

En zelfs de psychiater wist niet wat dat was.

Zelfs bij de cesar therapeute had ik het en vandaag in de auto.
Altijd als ik me ontspan.

Wat is dat nou ?

Het lijkt wel weer een heel klaagverhaal. Maar dat is het niet.
Het is een verhaal met allemaal vragen.

Allemaal vragen waar niemand een antwoord op schijnt te hebben.

Laten ze me alsjeblieft opnieuw testen.

Dan krijg ik duidelijkheid.

Maar is dat nodig ? Is het niet genoeg om maar te roeien met de riemen die ik al heb.
Is het niet beter om zo maar door te gaan ?
Voor een therapie (ambulant) ben ik niet sterk genoeg.

Dus zwem ik maar door. Net met mijn hoofd boven water.


Het waterratje.