Ik heb een PTSS zelftest op internet gedaan.
Nieuwe update:
Ik krijg nu traumatherapie, door toch klachten door een voor mij traumatische gebeurtenis.
Eindelijk 'erkenning'.
Update: Maanden later
Toch wordt ik na gesprekken bij de GGZ opnieuw bekeken.
*******************
Let wel, ik heb géén PTSS.
Toch kwam dit uit de test.
Resultaten van uw PTSS zelftest
Uw situatie lijkt serieus zorgelijk. Wij adviseren u uw huisarts of als u medewerker van de politie bent, uw bedrijfsarts hierover te raadplegen.U had de afgelopen week ten minste tweemaal onprettige gedachten of herinneringen aan de gebeurtenis die tegen uw zin bij u opkwamen.
De afgelopen week raakte u ten minste tweemaal van streek door herinneringen aan de gebeurtenis.
De afgelopen week vertoonde u ten minste tweemaal duidelijke lichamelijke reacties toen u herinnerd werd aan de gebeurtenis (bijvoorbeeld snelle hartslag, knoop in uw buik, zweten, duizeligheid).
U had de afgelopen week ten minste tweemaal moeilijkheden om in slaap te vallen of te blijven.
U was de afgelopen week ten minste twee maal snel geirriteerd of u had woedeaanvallen.
U kon zich de afgelopen week ten minste twee maal moeilijk concentreren.
U was zich de afgelopen week tenminste twee maal sterk bewust van mogelijke gevaren voor uzelf en anderen.
bron:
Wat ik wél heb. Laten we het maar gewoon op houden op borderline.
En chronisch depressief.
OCD.
Angststoornis.
Trekken van PDD-NOS
Zelfbeschadiging van krassen tot aan auto-intoxicaties toe. De laatste gelukkig 2 1/2 jaar geleden, maar een mega drang naar pillen slikken.
Dat is GEEN TS (zelfmoordpoging), geen vraag tot hulp, geen vraag om aandacht. '
Maar 'gewoon', even weg van de drukte in mijn hoofd.
Hier hou ik het even maar op.
Emotionele leeftijd gesteld op 13-14 jaar. (vorig jaar zei een psychiater zelfs op 10 jaar)
Maar daarover wel eens meer.
Ik handel nooit volgens mijn kalenderleeftijd, daar heb ik niks mee.
7-11 jaar. En 13 of 14. En 16. En boven de 55-60 of hoger.
Maar daartussen. Niks.
Dus wat heb ik ?
Geen duidelijke diagnose, waardoor ze het door zelfbeschadiging maar houden op 'borderline'.
Hai Sofie!
BeantwoordenVerwijderenBah, alweer heb ik teveel beloofd… Dat ik snel terug zou komen. Ik hoop dat je niet boos bent. Ik wil het altijd en denk intussen ook na over wat je schrijft, ik heb alles gelezen.
Maar het lukt me niet om sneller te reageren. Ik hoop dat je er (een beetje?) begrip voor hebt.
Piew, je hebt veel geschreven! Veel om bij te lezen! Wat dit logje betreft: ja, het zijn ook andere dingen, maar ik denk wel dat trauma’s altijd een rol spelen, bij borderline, depressies, ptss…
Goed al de info die je geeft, naast je gewone logjes. Je schrijft ergens: “doe ik zielig”? Echt niet! Wat jij vertelt over jou, dat gebeurt echt in je leven en in je hoofd, en het is goed dat mensen dat weten. Voor mij geeft het een beter beeld van jou.
Mensen kunnen uit onwetendheid zo stom reageren! Ik zou ook willen dat ze vaker eens opzochten wat er aan de hand is. Maar ik moet zeggen: zoals mijn familie ook, ik hoor nóóit dat ze eens wat hebben gegoogled! Nooit een intelligente vraag. Tegenwoordig als ik ze iets uitleg van hoe het is en wat ik had, luisteren ze; dat wel. Maar dan hebben ze nog een onverantwoorde eigen mening.
Toen ik ze vorig jaar uitlegde dat ik officieel hoorde hoe goed het met me gaat, zei mijn broer: ja maar, zo’n psych legt het natuurlijk wat vriendelijk/positief uit! Echt niet!
Ze kunnen het niet opbrengen, het is te moeilijk voor ze. Dus ik heb al eens besloten, dat het van mij moet komen als zij iets moeten begrijpen. Ik leg dingen rustig en met geduld uit en herhaal het vaak...
Maar het lullige is, dan moet je het dus zelf eerst op een rijtje hebben en dat is zo moeilijk.
Duurt lang.
Maar het kan wel, langzaamaan groeien.
Voor mezelf ben ik alles steeds meer gaan samenvatten in 1 of 2 woorden: extreme en chronische overspannenheid!
Als je in je jongste jeugd eigenlijk al last hebt van te veel prikkels, en er slecht in bent die een plaats te geven en zo, en als dan niemand jou helpt daarmee om te gaan….
Om te gaan op de manier die voor jou goed is (veel meer persoonlijke en rustiger aandacht bv, zoals wanneer jij alleen bij je opa en oma was!).
Dan stoot je daarmee steeds meer je hoofd en loopt alle spanning op. Je raakt overprikkeld. Wat je mist en wat je allemaal niet goed kunt, wordt steeds frustrerender. Alleen daardoor al kun je je leeg voelen, angsten en depressies krijgen. Als dan zo’n trauma komt (of meer) en je kunt dat nergens kwijt…
Ja dan krijg je ècht crisis!
Ik vind het zó logisch dat je dan eigenlijk zo in beslag wordt genomen door je eigenlijke probleem, (dat van die prikkels), plus de opgebouwde spanning die je niet kwijt kunt, plus door dat trauma, dat er helemaal geen plaats meer in je is voor iets anders.
Voor interesse in leuke dingen. Voor concentratie op teksten, boeken. Voor het ondernemen van dingen zoals de straat op. Voor oefenen met mensen. Ik kon, toen ik nog met mijn hoofd zat bij het misbruik in mijn jeugd en bij allerlei problemen met mensen, ook niet met heel mijn hart iets leuks doen, of iets wat daar niks mee te maken had.
Oeps, ik mag niet mijn hele reaktie in één keer doorgeven van Blogspot, snap ik ook wel. Dus dit is deel 1 en hierna komt deel 2! Liefs, Clemens.
Hai! Dit is deel 2!
BeantwoordenVerwijderenHier was ik: ...ook niet met heel mijn hart iets leuks doen, of iets wat daar niks mee te maken had.
Eigenlijk ben je nog op dat punt van dat trauma he, en zou je het van je af moeten schreeuwen of huilen…
Natuurlijk kun je terwijl je aan het huilen bent niet gezellig over koetjes en kalfjes praten, toch?
Het is denk ik moeilijk voor iedereen, ook hulpverleners, om te beslissen wat er eerst moet gebeuren.
Een vriendin van me heeft al heel lang psychische klachten. Ook psychotische. Zij en ik hebben heel lang gedacht, dat ze zo snel mogelijk door haar trauma’s heen moest. Het vertellen, er over praten en huilen, noem maar op. Maar er is een goede kans, dat de ervaring, de herbeleving veel te heftig zal zijn. Dat ze daar in zal blijven en definitief kapot zal zijn.
De hulpverlening deed het rustiger aan en ze hebben wel gelijk gehad.
Eén ding tegelijk. Eerst moest zij veel stabieler worden. Door medicijnen, door struktuur in haar leven.
Door een begin van een eigen persoonlijkheid op te bouwen, hoe meer daarvan duidelijk wordt, hoe steviger ze met beide voeten op de grond staat. En hoe minder ze eng droomt en enge stemmen hoort overdag.
Hoe meer dat gebeurd is, hoe meer zij opkan tegen het opnieuw duiken in dat verleden.
Zou het kunnen, dat het GGZ voor jou ook eerst wat van die rust wil proberen te vinden?
Misschien zijn ze erg bang dat jij, als je begint te praten, meteen helemaal de diepte in wil. Dat moeten ze dan maar met je bespreken, lijkt mij! Gewoon overleggen. Maar dàt jij, net als ieder mens en door je problemen nog meer, behoefte hebt aan praten lijkt me heel logisch.
Daar mag je zeker wel om vragen Sofie!
Is dat iets, wat je huisarts ook zou kunnen doorgeven aan het GGZ?
Ik hoop dat dat iets oplevert...
Ik zal maar even stoppen.
Heel veel sukses en liefs! En een roosje. Clemens.
Hoi Clemens,
VerwijderenNu eindelijk krijg ik toch traumatherapie. Ik zou EMDR, maar dat lukt me nog niet zo goed. Ik kan er nog (steeds) niet bij.
Soof
Hoi Clemens, ik zal nog reageren. Maar wat je schrijft is weer heel confronterend en zo waar. En confronterend in de goede zin van het woord (of hoe je dat dan zegt).
BeantwoordenVerwijderenLfs, Sofie.
Hai! Oke, doe maar rustig aan he. Zo'n lap tekst....
BeantwoordenVerwijderenDat zei je eigenlijk precies goed, want confronterend kan negatief zijn, maar ook positief :)
Liefs, Clemens.
Ik zie dat je mijn zwart wit foto geplaatst hebt zonder mijn toestemming , graag verwijderen aub mvg
BeantwoordenVerwijderenGedaan. Bedankt voor de reactie.
Verwijderen