Waarom ik er niet tegen kan als iemand mij een prettige dag wenst

Ik kan er absoluut niet tegen als iemand mij een prettige dag wenst.

Ik zal je uitleggen waarom.

Ten eerste kom ik nu op dit onderwerp door iemand op twitter die het daar ook vorige week over had.
'Waarom wenst iemand mij een fijne avond, terwijl ik alleen maar wil dat de avond alweer voorbij is', zei diegene. (naam zal ik niet noemen)

Ik moet er nu alweer in stilte om huilen. Niet alleen om die persoon die ik als een zeer bijzonder mens ben gaan waarderen, maar omdat ik nu eindelijk eens kwijt kan waarom IK hetzelfde ervaar.
Natuurlijk op een andere manier, ja ieder mens is verschillend. Iedere depressie, trauma of wat dan ook, is verschillend.

Sinds 1999 ben ik ziek geworden, 7 september. Door een traumatische gebeurtenis en sindsdien is geen dag meer 'leuk' geweest.

Wel 'leuke' momenten gehad.

Totdat het steeds erger werd en ik steeds meer in de hulpverlening kwam te zitten.

Ik heb nog jaren gewerkt met veel plezier, mijn werk was mijn hobby. Wel 1 a 2 van de 3 keer huilend naar huis. Van de pijn in mijn rug, nek en schouder.

Maar niks over mijn werk.
Daar gaat dit blog niet over.

Toen ik in 2005 of 6 herplaatst ben naar een afschuwelijke werkplek. En ik heb geprotesteerd met behulp van een advocaat, de UWV (die achter mij stond) en een jobcoach.
Dat heeft niet geholpen.

In 2004 ben ik door een gesprek met mijn leidinggevende, (niemand vond haar aardig) weer na 8 jaar gaan automutileren.

Triggerrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.





Toen heb ik in een rare actie, per ongeluk, mijn pols doorgesneden.
Pezen door, bloedvaten door, weken lang in strak verband gelopen omdat ik niks mocht bewegen.

Ze stonden er versteld van dat ik er zo goed uitgekomen ben.
Dat ik überhaupt mijn pols en hand weer kon bewegen.

Verder vertel ik hier nu of mss wel nooit niet over want dat is niet waar het blog over gaat.

Op dat moment, een paar weken later, ben ik veranderd.

Ik weet nog precies op welk moment. En waar ik liep.
Ik mocht van mijn ouders niet meer fietsen totdat mijn pols weer geheeld was.
En aangezien ik iedere zaterdag naar de stad ging te shoppen moest ik vanaf dat moment met de bus.

Op een bepaald moment, sloeg het me toe. Een onbegrijpelijk gevoel van onbehagen.
Ik wist, ik moet naar huis.
En ben met dezelfde bus weer naar huis gegaan.

Sindsdien, zit er iets in mijn hoofd wat alle 'leuke' dingen tegenhoudt.
Of het de demonen zijn of wat anders, ik weet het niet.

Nu kom ik op de zin van mijn blog.

*******************

Mensen willen je graag een fijne dag wensen, een fijne avond, een leuk weekend, een prettige vakantie. Ga je naar vriendinnen, 'Veel plezier he ?'
Hoezo veel plezier ?

Dan kan je never en nooit tegen mij zeggen.
En het spijt me maar ik ben al zo vaak kwaad geworden door deze opmerkingen.

Maar nu denk ik, 'Ach, laat ze maar, ze weten niet beter'. En gelukkig maar want dit wens ik niemand toe.
En nu reageer ik maar van ja, em, ja.

En dat wéét ik dat er mensen zijn die veel dieper in de shit zitten dan ik.

Maar, eerlijk gezegd kan ik alleen maar aan mezelf denken op zulke momenten.

Ik heb een vriendin met borstkanker. En zoals zij erin staat heb ik bewondering voor.

Ik zit nou keihard te janken in mezelf, no tears, they are not coming.

Ik kan ook bijna niet verder schrijven maar het moet. ik moet het van me af schrijven.
Dat kutgevoel is er altijd. Is nooit weg.
Even afleiding ? Oké, maar dat gevoel zit er wel. Waar ik ook ben het is altijd, 'Wanneer kan ik weer naar huis ?' En thuis, 'Wanneer kan ik weer naar bed ?'

Natuurlijk zijn er oke momenten, bij mijn nichtjes, waar ik mee speel. Bij mijn zwemles waar ik les geef.
Maar het gevoel is er altijd. Ik weet, ik val in herhaling, maar het valt niet weg te denken.

Als ik een avondje met vriendinnen heb gehad is steenvast de vraag van mijn moeder 'Was het leuk ?'
Eh, 'Leuk ?', ik zeg dan. 'Nee, het ging er mee door.'

Een paar jaar geleden was ik op het activiteitencentrum en een stagiere zat op de groep. het was vrijdag.
Ze wenste me een prettig weekend, ik furieus (liet het niet merken), ik zei er wel wat van. Dat ze dat niet tegen me hoefde te zeggen want dat ik toch geen leuk weekend zou hebben.
En toen deed ze het weer. Ik zei er weer wat van.
En daar kwam ze weer, en ik had al een pest aan haar want ze begreep ons vaak niet.

'Maar toch wens ik je een prettig weekend.'
Sindsdien heb ik bijna niks meer tegen haar gezegd.

Dus als iemand netjes aangeeft dat ze liever niet hebben dat je een fijne dag gewenst wordt, alsjeblieft respecteer dit dan.
Het doet namelijk erg pijn. En het herinnert je er weer aan dat je je altijd zo rot voelt.

Heel soms, héél soms, de laatste keer was 2 maanden geleden in het zwembad dat k een kwartietje rust (een beetje) had om te genieten van het water. En 3 seconden echt rust in mijn hoofd.

3 seconden en dat is lang geleden. 3 seconden in ongeveer een half jaar. Is dat lang ? Voor mij wel.
En dan heb ik een psychiater die tegen mij zei: 'Nou die 3 seconden heb je tenminste te pakken'.
Dáár heb je wat aan.

Erkenning.

Alisha.