Al meer dan een half jaar.
Niet dat ik geen zin had, niet dat ik niet wilde schrijven......
Maar ik kon het gewoon niet opbrengen.
Ik wist niet wat ik wilde schrijven.
Dus ik begin gewoon maar een beetje.
Vorige week was de dag dat ik 17 jaar geleden ziek werd. Niet dat ik precies op die dag ziek werd, maar het was wel de aanloop.
Nu moet ik natuurlijk wel bekennen dat ik al wel vanaf mijn 12-13e jaar al wat anders was.
Maar op die mooie warme dag in september dat mijn opa zelfmoord pleegde zijn de donkere wolken in mijn leven gekomen.
Deze tekening heb ik in 2010 gemaakt. Toen was ik 11 jaar ziek.
Ik heb geen kaarsje gebrand voor mijn opa. Eerlijk gezegd ben ik het vergeten en het was natuurlijk ook al zo warm.
Ik heb wel 2 mooie foto's van mij en mijn opa op facebook gezet met het onderstaan gedicht erbij.
Opa, waar ben je nu
Opa, waar ben je
Heb je het nu fijn ?
Opa, waar ben je,
Ik voel me zo klein.
Opa waar ben je,
Ik mis je zo.
Opa, waar ben je,
Is oma ook bij jou ?
Opa, waar ben je,
Ben je nu gelukkig ?
Opa, waar ben je,
Pas je een beetje op ons ?
Opa, waar ben je,
Ik weet niet hoe het verder moet.
Opa, waar ben je,
Help je ons vanwaar je bent ?
Opa, waar ben je,
Ik wou dat je hier was.
*****************
Ik hou van de warmte. 25 graden of warmer daar leef ik op. Ik heb gemerkt dat ik ook beter slaap nu het weer warmer is in mijn huis.
Wat hou ik van de warmte.
Ik hou van in de tuin zitten, lekker een boekje erbij en een glas drinken.
Ik hou van fietsen in de zon.
Ik hou van naar het zwembad gaan. Vooral het openluchtbad. Heerlijk is dat.
Je voelt je dan zo vrij en heerlijk.
Maar nu de actuele waarheid.
Het bovenstaande lukte me niet meer.
Ik heb geen rust om in de tuin te zitten. Ik heb een geweldig mooie tuin (al zeg ik het zelf), ik onderhoud hem ook zelf.
Al heb ik hem meestal in het najaar nog niet eens lente-klaar, haha. #baal
Dit is het eerste jaar in decennia, dat ik hem bijna helemaal klaar heb. Al is de zomer dan al bijna voorbij.
Nu hebben we ook een rot zomer gehad. Er bloeide en groeide bijna niks tot zo'n 3 weken geleden.
Nu begint mijn tuintje ( ik heb een voor- en een achter-tuin) er op te lijken. Ik ben nu ook iedere avond even in mijn tuin (overdag lukt me meestal niet) om wat te planten, zaadjes te planten, mijn tuin om te spitten (er groeit veel onkruid) en onkruid tussen de tegels weg te halen.
Mijn konijnen lopen 's avonds ook heerlijk in mijn tuin rond. En 'grinnik' ze (vr)eten mijn mooie aangeplante plantjes op. Tot halverwege ongeveer.
Wat zijn het een rare beesten. Ik heb mijn tuin omheind zodat ze er niet uit kunnen.
Mijn vader heeft jaren geleden mijn hele tuin kat-proof gemaakt.
Zodat mijn kat niet de tuin uit zou kunnen. Mijn vader is daar een héle zomer mee bezig geweest.
En iedere keer vond ze weer een plekje waar ze de tuin uit kon.
Toen heb ik maar besloten dat ze gewoon haar gang kon gaan.
En nu heb ik niet alleen mijn kat in mijn tuin, maar ook vele buurkatten.
Naar het zwembad gaan lukt me ook nauwelijks meer. Al jaren heb ik de rust niet om naar het zwembad te gaan. Ik voel me er rot. In het water echter vind ik het heerlijk.
Maar de weg ernaar toe. Er zijn, ik voel me niet op mijn gemak. Ik vind het eng.
En dan begint het al om een plannetje te maken om erheen te gaan. Dát geeft me al zoveel stress dat ik maar niet meer ga.
Deze zomer heb ik een lang zomer abonnement gekocht van meer dan 70 euro. Helaas ben ik 2x geweest. Het ging redelijk, maar niet goed genoeg om vaker te gaan.
Van dat geld had ik heerlijk kunnen shoppen bij de Primark (mijn nieuwe favoriete winkel).
Dus van de zomer genieten is erg moeilijk voor mij. Eigenlijk (als ik geen afspraak heb zoals, naar de GGZ of als mijn thuiszorg komt) dan lig ik overdag het liefst op bed. Niet dat ik het liefst op bed lig, maar dat is het minst moeilijk voor mij.
In mijn laatste opname hadden ze tegen mij gezegd dat 'wanneer het 'leven' te moeilijk was', er niks mis mee was om een dag op bed te gaan liggen.
Niet dat ik dat letterlijk heb overgenomen, maar toch werkt dit voor mij het beste.
Als ik overdag tóch probeer om tegen mijn gevoel ín te gaan, dit leverde mij gillen en schreeuwen op. Ik ga dit niet weer aan. Ik heb dit al te veel gehad.
Tegen een uur of 4, half 5 ga ik naar mijn ouders. Daar eet ik op zondag, maandag, donderdag en vrijdag. De andere dagen zorg ik zelf voor mijn eten wat meestal crackers met kaas of brood wordt.
Héél soms kook ik wat rijst met kip en een sausje. Heerlijk vind ik dat.
Verder kom ik wel iedere dag bij mijn ouders dus. Het geeft mij enige structuur. En ik heb iemand om tegen te praten. Het geeft mij gezelligheid. Thuis ben ik ook maar alleen. Alhoewel mijn dieren mijn grootste plezier zijn thuis.
Ik vind het fijn om voor ze te zorgen en met ze te knuffelen (maar dat willen de konijnen dan weer niet).
Maar een gesprek hebben kan je niet met ze.
Gelukkig wonen mijn ouders maar een paar straten van mij vandaan.
Dan ben je al zó 'groot' En nóg zó afhankelijk van je ouders.
Iedere dag ben ik ook bang dat ze dood gaan. Want wat moet ik dan ?
Wat ging wel redelijk deze zomer ????
FIETSEN !
Ik heb het fietsen uitgevonden. Fietsen in de provincie vind ik fijn. Als ik linksaf ga van mijn huis kom ik in de provincie. Als ik rechtsaf ga kom ik in de stad. En dat vind ik te druk voor mij. Of 'vind ik ? Nee, het ís te druk voor mij.
Ik heb alleen 2 maanden geleden een tijdje niet meer kunnen fietsen en toen ging mijn conditie ook errug achteruit. Daarna was het voor mij weer erg moeilijk om opnieuw de angst voor het buiten zijn en fietsen weer (een beetje) kwijt te raken.
Ik ben pas deze week weer begonnen. Nu wordt het 's avonds alweer erg snel donker en dan zal ik eerdaags niet meer tegen de avond gaan fietsen.
Aangezien overdag voor mij erg lastig is omdat het dan voor mij te licht is, veel mensen buiten, en dus te veel prikkels. Maar dan wacht ik weer op volgend voorjaar.
Hier laat ik het eerst maar weer bij. Ik merk dat ik toch best nog wel veel te vertellen heb.
Maar dat kan een andere keer wel weer.
Bedankt voor het lezen.
Liefs, Alish ♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten