Vandaag is het 9 april 2022.
En precies een jaar geleden dat we afscheid hebben genomen van mijn moeder.
Hoe ging het deze week ?
Maandag, de sterfdag van mijn moeder.
De thuiszorg kwam. Ik zei dat het mijn moeders sterfdag was.
Ik kon weer niet volgen wat ze allemaal zei. ‘S middags op bed. Ik heb maar een Tranxene genomen. Maar ik kon niet slapen. Ik moest steeds aan mijn moeder denken.
‘S avonds
Ik ben naar mijn vader gegaan. Ik vroeg hem of hij de dag een beetje doorgekomen was. Hij zei van wel, en dat hij vandaag met de huisarts had gebeld en had gezegd dat het wat beter met hem ging.
Niks over mijn moeder. Geen appjes, niks.
Ik heb het verhaal op Facebook gezet.
En later appte mijn vriendin. (Mijn vriendinnen zitten trouwens niet op social media.) Of ze me, als ik thuis was even kon bellen.
Later belde mijn broertje of mijn vader nog even langskwam. Ik weet niet meer waarvoor. Maar ik durfde niet te vragen of ik mee mocht.
Thuis heeft mijn vriendin gebeld om te vragen hoe het met mij ging omdat het mijn moeders sterfdag was. Heel lief.
Dat heeft ze namelijk nog nooit gedaan. Na al die verliezen die ik gehad heb.
Zelfs na het overlijden van mijn moeder heb ik niet eens een kaartje gehad. Dat doet me pijn.
Gelukkig kreeg ik ook reacties op Facebook. Maar net weer niet van de mensen waarvan ik dacht dat die dichtbij mij staan.
Donderdag
Gedroomd over een Sinterklaas optocht. Heel raar.
Ik moest naar de huisarts assistente omdat mijn oor dicht zat. Ik durf niet alleen te gaan. Normaal gaat mijn thuisbegeleiding dan met me mee. Maar dat kon niet in die tijd. Dus ging mijn vader mee.
Mijn vader kwam en wij gingen naar de huisarts.
Ik ging naast hem fietsen. Hij ging gelijk te keer dat dat gevaarlijk was. Ik zei dat ik anders bang was. Daar reageerde hij niet op.
Bij de huisarts.
De assistente kwam me ophalen. Ik zei dat het maandag de sterfdag van mijn moeder was. Dat wist ze nog. Het was ook de verjaardag van haar zoon.
Thuiszorg geweest.
Ik kan haar weer niet goed volgen wat ze zegt.
En ik had op Facebook geschreven over mijn moeder. Van mensen ver weg krijg ik een reactie. Van mensen dichtbij niks of een like’je.
Hmm. 😢 Zelfs van mijn tante niks gehoord. Ook zelfs geen reactie van mijn broertje. Alleen een like’je.
Dat deed me ook pijn.
Ik heb wel een kaartje gekregen van mijn vriendin. Met groetjes erop.
Ik had graag het woord sterkte gewild. Maar dat kan ik niet verlangen van mensen die dat niet begrijpen.
Gelukkig kon ik nog even slapen ‘s middags.
Vanavond voelde ik me erg k@. Ik wist niet meer wat te doen. Maar gelukkig had ik wat afleiding.
Wat voel ik me alleen.
Vrijdag
Ik had mijn dagboek naar mijn behandelaar gemaild en daar kreeg ik een lief berichtje van terug
En precies een jaar geleden dat we afscheid hebben genomen van mijn moeder.
Hoe ging het deze week ?
Maandag, de sterfdag van mijn moeder.
De thuiszorg kwam. Ik zei dat het mijn moeders sterfdag was.
Ik kon weer niet volgen wat ze allemaal zei. ‘S middags op bed. Ik heb maar een Tranxene genomen. Maar ik kon niet slapen. Ik moest steeds aan mijn moeder denken.
‘S avonds
Ik ben naar mijn vader gegaan. Ik vroeg hem of hij de dag een beetje doorgekomen was. Hij zei van wel, en dat hij vandaag met de huisarts had gebeld en had gezegd dat het wat beter met hem ging.
Niks over mijn moeder. Geen appjes, niks.
Ik heb het verhaal op Facebook gezet.
En later appte mijn vriendin. (Mijn vriendinnen zitten trouwens niet op social media.) Of ze me, als ik thuis was even kon bellen.
Later belde mijn broertje of mijn vader nog even langskwam. Ik weet niet meer waarvoor. Maar ik durfde niet te vragen of ik mee mocht.
Thuis heeft mijn vriendin gebeld om te vragen hoe het met mij ging omdat het mijn moeders sterfdag was. Heel lief.
Dat heeft ze namelijk nog nooit gedaan. Na al die verliezen die ik gehad heb.
Zelfs na het overlijden van mijn moeder heb ik niet eens een kaartje gehad. Dat doet me pijn.
Gelukkig kreeg ik ook reacties op Facebook. Maar net weer niet van de mensen waarvan ik dacht dat die dichtbij mij staan.
Donderdag
Gedroomd over een Sinterklaas optocht. Heel raar.
Ik moest naar de huisarts assistente omdat mijn oor dicht zat. Ik durf niet alleen te gaan. Normaal gaat mijn thuisbegeleiding dan met me mee. Maar dat kon niet in die tijd. Dus ging mijn vader mee.
Mijn vader kwam en wij gingen naar de huisarts.
Ik ging naast hem fietsen. Hij ging gelijk te keer dat dat gevaarlijk was. Ik zei dat ik anders bang was. Daar reageerde hij niet op.
Bij de huisarts.
De assistente kwam me ophalen. Ik zei dat het maandag de sterfdag van mijn moeder was. Dat wist ze nog. Het was ook de verjaardag van haar zoon.
Thuiszorg geweest.
Ik kan haar weer niet goed volgen wat ze zegt.
En ik had op Facebook geschreven over mijn moeder. Van mensen ver weg krijg ik een reactie. Van mensen dichtbij niks of een like’je.
Hmm. 😢 Zelfs van mijn tante niks gehoord. Ook zelfs geen reactie van mijn broertje. Alleen een like’je.
Dat deed me ook pijn.
Ik heb wel een kaartje gekregen van mijn vriendin. Met groetjes erop.
Ik had graag het woord sterkte gewild. Maar dat kan ik niet verlangen van mensen die dat niet begrijpen.
Gelukkig kon ik nog even slapen ‘s middags.
Vanavond voelde ik me erg k@. Ik wist niet meer wat te doen. Maar gelukkig had ik wat afleiding.
Wat voel ik me alleen.
Vrijdag
Ik had mijn dagboek naar mijn behandelaar gemaild en daar kreeg ik een lief berichtje van terug
Ik voel me alleen in mijn verdriet 😢Dag Alisha,Ik lees dat je een zware week hebt gehad. Het lijkt me ook lastig dat er niet over de sterfdag van je moeder wordt gesproken en dat jij dat ook niet durft.Wel een erg mooie foto van jou en je moeder. Ze kijkt stralend naar je, vol liefde. Erg mooi.groetjesSPV Fact-MBT
Alisha 💖
Geen opmerkingen:
Een reactie posten