Vrijdag
Laat naar bed gegaan.
Om half 4 naar de winkel. Druk op mijn hoofd.
Bij mijn vader.
En ja hoor. De vluchtelingen komen weer voorbij.
Bij Mac Donalds. Leest hij de Volkskrant.
Die wou hij nooit lezen omdat hij dat een Jodenkrant vindt. Dus dat zeg ik ook tegen hem.
Roept hij heel hard dat die Joden vanzelf wel vergast worden. En daar schaam ik me ook niet voor dat ik dat zo hard roep. Zegt hij.
Later ben ik gaan lezen in mijn nieuwe boek. Ik had er weer een uit.
En we hadden het over de foto’s waar ik aldoor mee bezig ben. Hij heeft nog heel wat dia’s. Ik zei dat daar wel een app voor is om te scannen.
Maar hij wil eerst met zijn ex-nieuwe vriend overleggen.
Ik begrijp het niet. Hij zegt altijd als ik wat zeg: ‘Dat weet ik niet.’ Dat weet je niet ?
Ik zeg het toch !
Volgens mij neemt hij mij nooit serieus.
The story of my life. 😢
Thuis tv gekeken en een kaartje geschreven.
Zaterdag
Bij mijn vader. Ik vertel wat over basketball. En ja hoor gevloek en gevloek het blijft maar doorgaan.
Bij basketball
Ik zeg iets over de politie. En weer en weer gedoe over de politie.
Dat zijn lafaards enzo. Ze moeten maar eens hun werk doen. Wanneer houdt hij eens zijn mond ?
Ja als ik zelf iets zeg.
Zondag
Bij mijn vader. Ik laat een oude foto zien. Hij weer niet meer van wanneer het was. Ik wel, want dat staat er gewoon bij.
Hij blijft maar doorpraten. Ik luister niet.
Thuis kon ik gelukkig even slapen. Op Facebook gezeten met mijn kat op me.
Maar ik heb weer een vreselijk k@ gevoel.
Wat vroeger (lees vorig jaar nog) een van de fijnere momenten van de week was, is het nu een van de rotste momenten.
Vanavond
Ik voel me weer vreselijk. Nu 20.30 unieuws gekeken en
Pizza gebakken. Nu tv kijken.
Maandag
Ik was erg laat naar bed gegaan.
Vanmorgen kwam de thuiszorg.
De mevrouw van de WMO (het WIJ team) kwam langs. Voor het eerst in 3 jaar kwam ze weer bij mij thuis.
We hebben lang gepraat. Ze heeft me een paar weken geleden een kaartje gestuurd, met een leuke postzegel erop.
We hebben het over van alles gehad.
En dat zij en mijn begeleiders om de tafel hebben gezeten.
Dat het niet lukt om aan mijn doelen te werken. En dat het nu aan mij overlaten wat voor hulp ik nodig heb of wil.
Ik heb vreselijk gehuild om mijn moeder. En om alles eigenlijk.
Dat alles zo moeilijk gaat. Dat het me nu ook al niet meer lukt om naar de brievenbus te gaan. Het is zo’n 100 meter naar rechts als ik naar mijn vader ga. Maar dat lukt me niet meer. Dus ik ga nu alleen nog maar op vrijdag als ik hulp krijg langs de brievenbus.
En dat de hulp op vrijdag zou stoppen. Omdat ze niet meer met mij aan doelen kan werken.
Maar dat ik alleen op vrijdag mijn medicijnen bij de Etos (Ja, bij ons bij de Etos) kan ophalen. Omdat ik baxter zakjes krijg. En mijn huidige thuis begeleiding zou dat overnemen. Maar die is op vrijdag vrij. En op vrijdag doe ik de week boodschappen. En ook met hulp van begeleiding. Alleen als ik naar de GGZ ga doe ik het meestal gelijk daarna. En dan dus wel alleen. Maar dat is rete moeilijk.
En dan ga ik gelijk daarna naar mijn vader toe. Omdat het me niet lukt om eerst weer naar huis te gaan en de boodschappen op te ruimen.
Dus een moeilijke situatie.
Op een gegeven moment vroeg ze mij een lieve vraag.
‘Wil je naar je moeder toe ?’
Maar ik geloof niet in een hemel.
En ik ben ook nog niet aan de dood toe.
Wat in het verleden wel was.
Maar toen was de tijd op. En ik moest er maar verder over nadenken.
En dan horen we nog van elkaar.
Ik heb nog geen Tranxene genomen en uiteindelijk toch nog in slaap gevallen.
Bij mijn vader. Hij brengt mijn broertje naar huis en gaat daar koffie drinken. Ik vraag of ik mee mag. Dat mag niet.
Ik was met mijn foto’s bezig. Maar nu ik alleen ben lukt me dat niet.
Alish 💜
Geen opmerkingen:
Een reactie posten