Maandag
Als eerste wil ik even zeggen dat ik mij een beetje schuldig voel over het vorige logje over mijn vader. Maar aan de andere hand. Het is de waarheid. Hij blijft schelden (niet op mij, maar op de hele wereld), en daar kan ik echt niet tegen.
Vandaag heeft hij mij opgehaald omdat ik naar de psycholoog moest voor een autisme-onderzoek.. Met de auto omdat ik daar niet heen durf met de fiets. Vroeger wel, maar nu niet meer.
En in de auto na 5 minuten al gezeur. Er stond een Duitse auto voor de brug. 'Mof' roept mijn vader. Maar die meneer, of mevrouw stond daar ook niet voor zijn plezier.
Ik vind dat niet normaal. En dan blijft hij maar doorgaan.
Ik vind dat meer mensen CGT therapie moeten volgen. Mensen oordelen maar, terwijl ze niet weten wat er echt aan de hand is.
Na het onderzoek had hij mij weer opgehaald. En in de auto gezeur over mijn broertje dat hij op vakantie is en dat mijn vader weer iedere dag daar heen moet om de vissen te voeren. 'Als je kinderen of dieren hebt, moet je daar voor zorgen.', zei mijn vader.
We kwamen langs de kinderboerderij. Ik wilde wat leuks zeggen. Dus ik zei dat hij en mijn moeder daar vroeger met mijn nichtje vaak heengingen. Dan kan je zeggen van, 'Ja, dat was altijd leuk.'
Maar hij reageert dan alleen van dat je met kinderen overal heen moet gaan.
Dat je dat voor je kinderen moet doen. Dat hij vroeger ook altijd overal met ons heen is geweest. En dat je je kinderen dingen moet leren. Ik weet niet meer precies wat hij allemaal gezegd heeft hoor. Maar dat hebben mijn ouders ook altijd gedaan.
Altijd op vakantie in de zomer. En vanaf mijn 15e ieder jaar 2x op vakantie. Ook op wintersport.
En dat is ook goed geweest.
Maar ik kon geen 'gesprekken' met mijn ouders voeren. Maar (misschien wilde ik dat ook niet hoor) We hadden zo vaak ruzie (niet met mijn moeder hoor). Vanaf mijn 13e zat ik al niet meer bij hun aan tafel te eten. En daar was ik ook schuldig aan. Dat weet ik.
Ik lustte niks. Mijn moeder maakte speciaal eten voor mij klaar. De temperatuur was nooit goed. En we hadden altijd ruzie aan tafel. En als ik me ergens mee bemoeide, was het altijd van 'Bemoei je er niet mee.' En mijn broertje mocht wel altijd alles vragen.
Maar ik was ook een rot-puber. Tenminste, dat heeft mijn moeder mij wel eens gezegd toen ik wat ouder was. Maar dat was ook wel logisch. Mijn vader zei van zulke vreselijke dingen tegen mij.
En mijn moeder zei dat dat niet zo vaak was. Maar in mijn herinnering wel. En dat hij er spijt van had.
Maar ja, ik weet het ook allemaal niet meer zo.
Maar vrijdag ben ik voor het laatst bij mijn spv geweest. Ze heeft nu vakantie. Ook mijn verpleegkundig specialist is met vakantie. En ook nog eens mijn huisarts. Allemaal tegelijk.
Niet dat ik vaak naar mijn huisarts ga, zo'n 1x per jaar. Meestal mail ik even met haar als ik wat weten wil.
Van 3x per week naar 1x per jaar. Dat is wel een verschil he ?
En morgen zou ik naar mijn nieuwe psycholoog. Bij dit team is het zo'n 3,5 ? jaar geleden dat ik voor het laatst naar de psycholoog ben geweest. De psycholoog kreeg een nieuwe baan en ik mocht niet naar de nieuwe. Daarentegen is mijn hoofdbehandelaar mijn verpleegkundig specialist geworden.
Toen kreeg ik gesprekken met haar en met mijn spv om de zoveel tijd. Mijn spv vond ik niet zo leuk. De gesprekken waren altijd moeilijk. Ik wist geen antwoord te geven op zijn vragen. Toen ging hij vlak voor de Corona met pensioen. Toen had ik om een andere gevraagd. Die wilde ik al vanaf ik bij het team kwam.
Maar die had geen tijd voor mij. Toen kreeg ik T.
Eerst hadden we via de telefoon gesprekken omdat we niet naar de GGZ mochten. En toen gingen we kennis maken in het echhie. Oh jee, dat vond ik niet leuk. Ze zei iets tegen mij waar ik niet tegen kon. Omdat ik veel op bed lag. En als ik niet van bed af kwam dat we dan het jaar daarop nog zo zouden zitten. Dus dat was even een dumper. Het was namelijk zo dat ik 2 a 3 x per week zelfs niet opstond. Dat ik gewoon op bed bleef liggen.
Nu (vorig jaar) was ik geminderd met de haloperidol. Toen verdween dat gelukkig. Toen stond ik wel (uiteindelijk) uit mijn bed op.
Maar dat was maar kort. Ik vind haar erg fijn. Ze is van mijn leeftijd. En ze vroeg me veel over wat ik vroeger leuk vond. En ze kende mijn oude kinderboeken. Mijn tv-series. De muziek. Echt heel leuk.
Nu kan ik echt heel goed met haar opschieten. Ik heb ook even een tijdje een invaller gehad omdat zij Corona had. Dat heeft heel lang geduurd. Ze heeft nu long-Covid.
Ik vertelde dat ik morgen naar de psycholoog zou. Maar dat ik een 'drukke' week had. Dus we hebben het afgezegd. Maar vanmorgen heb ik toch maar gebeld of ik toch terecht kon. Gelukkig kon dat.
Het gaat namelijk zo vreselijk rot. En ik ben nu helemaal gestopt met de quetiapine. Ik had teveel lichamelijke klachten. Ik moest veel overgeven en ben 12 kilo aangekomen in 1 jaar tijd. En mijn glucose is iets te hoog. Ze vonden het niet meer zo verantwoord om mij dat te laten gebruiken.
Na de laatste x 5 nachten overgeven in 1 week, ben ik overstag gegaan. Ik wilde stoppen.
Maar nu is mijn dwang nog erger geworden. 24/7 last van dwang met ademhalen. En steeds rare dingen doen met mijn keel.
En mijn hoofd. Oh jee, die is nog erger geworden.
Wat ik vannacht schreef op Twitter:
Het is weer zover. 4 u en moet straks naar bed. Maar mijn hoofd ploft. Het is niet ‘je #leeg voelen’ en ook niet #depressie denk ik. Maar het is iets wat nog erger is. Het is bijna niet te doen.
In 2006 begon ik me 'leeg' te voelen. Dat is een vreselijk gevoel. In mijn opname van toen zei ik eens tegen een vpk dat ik dat nog erger vond dat depressief zijn. En ik was mega depressief. Ze begreep het.
ik ben zo depressief geweest dat ik euthanasie wilde. Ik ben jaren chronisch-suicidaal geweest.
Ik snap ook niet dat ik nu niet dood wil. Het is wel zo dat áls ik vandaag dood ga, het goed is. Ik wil niet meer lijden.
Maar wat het in mijn hoofd is dat weet ik niet. En mijn hulpverleners ook niet. Ik weet niet of het depressie is. Wat ik wel weet is dat het vreselijk is. Ik kan het letterlijk voelen.
Mijn vorige psycholoog bij het team dacht ook dat het angst kon zijn. Nu ben ik bang voor mezelf. Bang voor eerst toen ik nog automutileerde en al die andere dingen. En het schreeuwen in huis en op straat. Helemaal uit mijn dak. Dat ik me letterlijk 'kapot' maakte.
En daarom ga ik naar de nieuwe psycholoog om te zien of we misschien EMDR kunnen doen om mijn angsten aan te pakken.
Ik ben moe. Ik schrijf later wel verder.
Groetjes, Alish 💜
Geen opmerkingen:
Een reactie posten