Triggerrrrrrrrrrrrrrr
Vandaag is de dag dat ik 23 jaar geleden ziek werd. Niet dat ik precies op die dag ziek werd, maar het was wel de aanloop.
Nu moet ik natuurlijk wel bekennen dat ik al wel vanaf mijn 12-13e jaar al wat anders was. Eigenlijk al vanaf mijn 8e jaar. Toen had ik al een eigen fantasie-wereld om mij heen.
Maar op die mooie warme dag in september dat mijn opa zelfmoord pleegde zijn de donkere wolken in mijn leven gekomen.
Deze tekening heb ik in 2010 gemaakt. Toen was ik 11 jaar ziek.
Dit was een opdracht vanuit mijn opname toen bij beeldende therapie.
Dit gedicht heb ik voor hem geschreven.
Mijn opa is door zelfmoord overleden.
Ja, ik schrijf het maar hard.
Want waarom schrijf ik geen zelfdoding of suicïde ?
Omdat ik het niet zachter hoef te maken zoals het is.
Hij heeft zich gewoon dood gemaakt, nou ja niet gewoon.
Maar gewoon keihard. Niet minder rot maken.
Gewoon BAM.
Ik heb daar ontzettend last van.
Hij is doodgegaan op een manier die ik de dag daarvoor nog tegen hem gezegd heb.
En nee, niet zomaar.
Wist ik veel dat hij het op die manier zou doen ?
Wist ik veel dat hij het zou doen.
Als ik alles terug kon draaien, graag.
Helaas
Dat kan niet.
En anders............
Had hij het ook wel gedaan.
En ik deed 'gewoon' maar een opmerking als antwoord op een oude tante van mij, ter bescherming van mijn oma.
De rest sla ik over.
Ik heb een 'trauma' atje hiervan opgelopen.
Ik denk er nog steeds veel aan. Al 23 jaar.
En nóg steeds heb ik mega problemen met deze situatie.
Mijn verpleegkundig specialist zei 2 weken geleden tegen mij dat ik zo last daarvan heb. Dat het helemaal in mij is gaan zitten.
(Nee, zo zei zij dat niet. Maar zoiets.)
Al 23 jaar zit ik hier mee. Niet dat ik me schuldig voel of zo.
Want ik had al snel toen het idee dat IK hem 'verlost' heb van zijn strijd.
Er zijn meerdere familieleden die kwaad op hem waren. Mijn moeder ook (nou ja, niet helemaal.) Maar omdat ik daarna gecrashed ben. Zo ziek geworden. Ik denk eerder dat ze het hem kwalijk nam.
Hij was depressief, ze hadden zijn antidepressiva van hem afgehaald. En de huisarts ging toen met vakantie. WIJ zeiden al, 'Dat moet je niet doen. Dan krijgt hij weer pijn in zijn buik.'
Er is niet naar ons geluisterd.
Hij werd snel erg 'ziek'.
Hij wilde het raam uitspringen.
(Toevallig hadden mijn opa en oma 2 kamers in het zorgcentrum, en hun slaapkamer, daar was de vorige bewoner het raam uit gesprongen. Zo erg.)
Er waren gesprekken geweest met mijn moeder en haar broer en de baas van het huis. Die zei tegen hem dat hij dat niet moest doen. (Ik weet het niet precies meer hoe het ging)
Ik ging altijd zo'n 5x in de week naar mijn opa en oma toe. En de baas van het huis had tegen mijn moeder gezegd dat ik maar niet meer zo vaak moest komen. Ook hebben we mijn neefje niet meer meegenomen naar mijn opa. Gelukkig heb ik hier niet aan toe gegeven.
Mijn moeder ging op vakantie. En ze had hem laten beloven dat hij niks zou doen.
Helaas.
Ik was op maandag middag bij de fietsenmaker en zat op de schommel (ik werd er misselijk van 😅) te wachten tot mijn fiets weer klaar was. En ik kwam thuis en daar ging de telefoon.
Het zorgcentrum, of ik wel met mijn opa mee kon naar het ziekenhuis omdat hij zo'n buikpijn had. Natuurlijk deed ik dat. Ik ging heel vaak met hem mee.
Hij had die vrijdag daarvoor onderzoeken gehad in het ziekenhuis omdat hij aldoor zo'n pijn had. Wij (als familie waren niet mee geweest. Normaal wel, maar deze keer ging er iemand van het huis mee.)
Wij gingen met de taxi. Achteraf hebben zij gezegd dat hij met de ambulance had moeten gaan.
Maar in het ziekenhuis UMCG (Of heette dat toen nog AZG ?) konden zij de uitslagen niet vinden.
Toen heeft de arts besloten dat hij zijn antidepressiva weer terug zou krijgen. Tryptizol
(Amitriptyline). Wij hadden de taxi besteld en ik ben gaan rennen naar de apotheek die toen nog daar tegenover zat. In het ziekenhuis kreeg ik een stop-hoestje van hem. Dat was heel gezellig. Hij probeerde op te staan, en viel toen bijna omdat hij in een rolstoel zat. Dat was zo'n fijne herinnering. 💖 En we zijn weer naar huis gegaan.
Daar had ik tegen hem gezegd dat ik waarschijnlijk 's avonds niet weer kwam omdat ik 's middags al geweest was. Maar natuurlijk ben ik 's avonds wel geweest.
Ik ging op maandagavond altijd met mijn moeder naar mijn tante die ook daar woonde. En later namen mijn moeder en ik haar altijd mee naar mijn opa en oma.
Dat was mijn oma's zuster.
Ik nam afscheid. Ik zei nog tegen hem dat er op donderdag line-dancing was en dat hij daar maar naartoe moest gaan. Hij zei nog van 'Dat weet ik niet.'
En toen bracht ik haar terug naar haar kamer, ik ging ging naar buiten. Sjit, ik zag dat ik zijn wasgoed (zijn onderbroeken) nog in mijn fietstas had zitten. Ik keek nog even naar boven. Maar de gordijnen waren al dicht.
Ik kwam thuis en legde zijn wasgoed op mijn aanrecht. Op dát zelfde moment kwam er in mijn hoofd 'zelfmoord'. En normaal gesproken zou ik (door mijn OCS/dwang) de wasgoed weer even van het aanrecht halen en opnieuw neerleggen. Dat heb ik niet gedaan.
Over de volgende dag zeg ik even niks. En ook niet hoe hij het gedaan heeft.
Mijn opa was een van mijn 'beste' vrienden. 💖
Wat ook lastig is. Er zijn maar 2 mensen die weten wat er tussen mij en mijn opa is voorgevallen die avond daarvoor. Ik heb mijn moeder verteld dat zij het tegen mijn oom en zijn vrouw moest vertellen. Zij heeft tegen mij gezegd dat zij dat verteld heeft en dat zij daar niet mee zaten. Dat het goed was. Maar tot op heden hebben zij hier nooit met mij over gehad. En ik denk ook eerlijk gezegd dat zij dat niet weten.
De andere die dat wist, was een van mijn beste vriendinnen. Beide hebben dat meegenomen in hun graf. Ik durf er met anderen niet over te praten. Ook mijn andere 2 vriendinnen niet. Zij weten niet eens hoe mijn opa is overleden. Zij hebben er nooit naar gevraagd.
Dit is het eerst maar even. Ik heb tot op 2 weken geleden nog nooit zoveel hierover verteld.
En dan is er ook nog niemand tegen wie ik het even kan zeggen. Ik vertelde het altijd tegen mijn moeder. Zij herinnerde zich dat nooit dat het op die dag was. Maar zij is er niet meer.
Liefs, Alish 💜
Geen opmerkingen:
Een reactie posten